Dzieci z natury są bardzo ciekawe, dlatego najważniejszym zadaniem osób dorosłych jest podsycanie tej ciekawości i nie przeszkadzanie w jej zaspokajaniu. Poprzez stwarzanie naturalnych sytuacji to odkrywania i uczenia się dajemy naszym pociechom wspaniałe narzędzie do rozwijania swoich pasji, wyciągania wniosków z błędów i poznawania nowych rzeczy.
Dziecięca ciekawość to drogocenny skarb
Ciekawość świata jest naturalna i charakterystyczna dla dzieci. Niestety w dorosłym życiu często tracimy to wyjątkowe spojrzenie na rzeczywistość i tę potrzebę poznawania wszystkiego dookoła nas. Dlatego traktujmy dziecięcą chęć odkrywania i rozwoju jako diament, który należy szlifować, i doceniajmy jego znaczenie. Rozbudzanie i zaspokajanie ciekawości procentuje – dziecko lepiej się uczy, chętniej poznaje nowe rzeczy, prawidłowo się rozwija i jest uśmiechnięte. I choć dorosłym często brakuje cierpliwości do angażowania się w kreatywne zabawy czy odpowiadania na kolejne pytania, musimy pamiętać, że maluchy dopiero odkrywają świat, który jest dla nich czymś niezwykłym, a nas traktują jak przewodników. Dlatego nigdy nie możemy pozostawiać naszych pociech bez odpowiedzi ani ignorować ich pytań. W ten sposób sprawiamy im przykrość i zniechęcamy je do dalszych odkryć. Co więc robić, by wzbudzać w dzieciach ciekawość i pomagać im ją zaspokajać?
Jak wzbudzić w dzieciach ciekawość?
Ciekawość możemy ją podsycać poprzez stwarzanie sytuacji sprzyjających poznawaniu nowych rzeczy, zadawaniu pytań, szukaniu odpowiedzi i zaspokajaniu potrzeby uczenia się. Najważniejszym zadaniem rodzica jako przewodnika dziecka po świecie jest tłumaczenie tego świata i odpowiadanie na pytania, ale też dawanie przestrzeni do samodzielnego odkrywania rzeczywistości, wpadania na własne pomysły i realizowania ich, a więc do rozwijania kreatywności. Ta przestrzeń jest bardzo ważna, ponieważ dzięki niej malec może szukać własnych zainteresowań, popełniać własne błędy i szukać własnych rozwiązań. Dlatego opiekun powinien zawsze dawać dziecku możliwość wyrażenia swojego zdania czy podjęcia indywidualnej decyzji, nawet jeśli nie będzie ona trafna. Mały człowiek musi bowiem wiedzieć, że popełnianie błędów jest częścią nauki i poznawania świata, że każdy ma do nich prawo i że można wyciągnąć z nich wnioski na przyszłość. Pamiętajmy też, że jesteśmy dla dzieci żywym przykładem do naśladowania. Nie możemy tylko mówić o pasjach, o kreatywności czy o uczeniu się nowych rzeczy. Musimy aktywnie uczestniczyć w tej dziecięcej przygodzie i być nie tylko przewodnikiem, lecz także współtowarzyszami, partnerami do zabawy i nauki.
Jak nie ograniczać dziecka?
Ciekawość jest dla dziecka naturalna, jeśli jednak dorośli będą ją ograniczać, stracą one odwagę do zadawania pytań, przestaną wyrażać własne opinie i zaczną obawiać się, że popełnią błąd. Zadawanie pytań i próbowanie rzeczy wszystkimi zmysłami jest dziecięcym sposobem na odkrywanie otoczenia, dlatego nie powinniśmy w tym przeszkadzać i ani ograniczać tych zachowań. A przede wszystkim nie możemy krytykować najmłodszych za ich próby czy błędy. Starajmy się zawsze odpowiadać na pytania, a jeśli nie znamy odpowiedzi, szukajmy jej wspólnie z dzieckiem – w ten sposób zachęcamy go do podejmowania wysiłku i pokazujemy, że człowiek uczy się przez całe życie, że zawsze warto dążyć do zaspokajania ciekawości. Jednocześnie nie ograniczajmy procesu poznawania świata na przykład poprzez narzucanie naszego dorosłego podejścia, dajmy dziecku przestrzeń na sprawdzanie wszystkiego na swój własny sposób. Pozwalajmy mu również na indywidualne zainteresowania, nie narzucajmy swoich, tak by każdy mógł odkryć swoje pasje i dowiedzieć się, co tak naprawdę go interesuje. Można więc powiedzieć, że aby wzbudzać w dzieciach ciekawość, powinniśmy przede wszystkim ich nie przeszkadzać. Wspierajmy je i bądźmy cierpliwi, nawet jeśli na dźwięk słów „A dlaczego…?”, wypowiadanych po raz czterdziesty szósty tego samego dnia, mamy ciarki na całym ciele. Poświęcenie naszego czasu na wspieranie rozwoju dziecka i okazanie cierpliwości zaprocentuje w przyszłości.
